در این تقویم هر سال ۱۲ ماه دارد که هر کدام ۲۹ روزه یا ۳۰ روزه هستند. طول سال ۳۵۴ روز (در سالهای عادی) یا ۳۵۵ روز (در سالهای کبیسه) است. روز اول هر ماه در این تقویم معمولاً بر اساس مشاهده یا پیشبینی مشاهدهپذیری هلال ماه نو، که آن را استهلال مینامند، تعیین میشود. ولی در بعضی کشورها از روشی محاسباتی برای تقریب زدن طول ماههای قمری استفاده میشود که ماهها را در آن به طور متناوب ۳۰ روزه و ۲۹ روزه میگیرند و در هر سی سال، ۱۱ سال را با ۳۰ روزه کردن آخرین ماه، ذیحجه، کبیسه میکنند. تقویم حاصل از این روش اخیر را تقویم هجری قمری قراردادی نامیدهاند.
مبدأ این تقویم سال هجرت محمد پیامبر اسلام از مکه به مدینه است.
ماههای این تقویم عبارتاند از محرم، صفر، ربیعالاول، ربیعالثانی، جمادیالاول، جمادیالثانی، رجب، شعبان، رمضان، شوال، ذیقعده، و ذیحجه. شعری از ابونصر فراهی از کتاب نصاب الصبیان برای کمک به حفظ کردن نام ماههای قمری وجود دارد:[۱]
| ز محرم چو گذشتی برسد ماه صفر | دو ربیع و دو جمادی ز پی یکدیگر | |
| رجب است از پی شعبان، رمضان و شوال | پس به ذیقعده و ذیالحجه بکن |