به معنى صداى ابر و غرّش آن است و نام سيزدهمين سوره قرآن است نام اين سوره از آيه سيزدهم آن گرفته شده است. در اين سوره به تسبيح كردن رعد كه يكى از آيات خداوند است اشاره شده است.در اين سوره به تسبيح كردن رعد كه يكى از آيات خداوند است اشاره شده است. پاره اى موضوعات ديگر سوره عظمت قرآن، اسرار آفرينش آسمانها، شناخت حقّ و باطل، وفاى به عهد و صله رحم، صبر و استقامت و انفاِ در راه خدا در پنهان و آشكار، اشاره به سرگذشت اقوام ياغى و سركش، و سجده آسمانيان و زمين ها در برابر عظمت خدا مى باشد. اين سوره چهل و سه آيه دارد و در مدينه نازل شده است.

عن أبى عبداللّه قال: من أكثر قراءة سورة الرعد لم يصبه اللّه بصاعقة أبداً و لو كان ناصباً و إن كان مؤمناً أدخله اللّه الجنّة بلاحساب، و شفّع فى جميع من يعرف من أهل بيته و إخوانه.((1))

از امام صادِ روايت شده است كه فرمود: هر كس سوره رعد را بسيار بخواند، خداوند او را در دنيا به صاعقه و برِ زدگى هلاك نكند هر چند از دشمنان اهل بيت باشد (صاعقه آتشى است كه از اصطكاك دو ابر پديد آيد و ما آنرا برِ گوييم)و چنانچه قارى از شيعيان باشد خداوند او را بدون حساب به بهشت بَرَد و شفاعتش درباره خاندان خودش و برادران مؤمنش پذيرفته گردد.

پاورقى

(1) همان - تفسير العياشى2:202